Yubiley illəri xüsusi qeyd edilir. Tale elə gətirdi ki, "Neftçi"də bir dəfə yubiley ilimiz oldu. Tarixi klubun 75 illiyində tarix yazıldı - çempionluqla yanaşı Azərbaycan futbol tarixində ilk qrup...

"Neftçi" hamımızdan böyük idi. Ağ-qara rəngləri kimi böyük klubun yubiley ili ağ rəngə bürünməliydi. Böyüyün üzünə ağ ola bilməzdik. Klubda ən yaşlımız dəyərli həkimimiz Boris Xetaqurov idi. Banişevskilərin qələbə ruhunu ondan alırdıq.

Ağsaqqal klubda özümüz cavan idik hələ. Nəvazişlə çağırdığımız baş məşqçimiz Böyük hələ 55-i haqlamamışdı. Özümüzün yaşımız daha az idi. Klubda böyük-kiçik yeri mütləq qorunurdu. Və bu, özünü tək vəzifə mərtəbələrində göstərmirdi...

Klubda tələbkarlıqla yanaşı mehribanlıq hökm sürürdü. Bunun təməlini klub prezidenti Sadıq Sadıqov qoymuşdu. Yuxarı-aşağı eyni yaşda olsaq da, il görüntü idi, ay(lar) fərqimiz var idi.
Həmişə buna həssaslıqla yanaşardı. Rəhbər/məşqçilər korpusunda Böyük yaşda hamıdan böyük idi. Ən yaşlımız isə "Neftçi"nin özü idi, öz təcrübəsi ilə bizə yol göstərirdi...

Bu gün Böyükağa Hacıyevin 65 illik yubileyidir.
Böyük bizdən böyük olsa da, həmişə sobordinasiyanı qoruyardı. Təcrübəsi, psixoloqluğu üst səviyyədə idi. Milli, qələbə ruhu, oyun planında rəhbər/məşqçi vəhdəti bölünməz idi. Bu birlikdə sünilik yox idi...

Futbolçular da bunu görürdü. Nə tələb olunduğunu əzbər bilirdilər. Futbolçuların əlavə psixoloji "yüklənmə"lərinə ehtiyac qalmırdı. Heç kim "Neftçi" adına qurulmuş, kluba qulluq edən  sistemdən kənara çıxa bilməzdi.

Böyükağa müəllim çox zaraftçıl idi. Bir dəfə Antalya təlim-məşq toplanışında, "Mənim təcrübəmə güvənin, bunlar (rəhbərliyi nəzərdə tuturdu) komanda üçün hər şey edirlər, səmimi mühit yaradılıb, amma bilin, nəticə olmasa, bir saniyəyə dönürlər, dostluq, münasibət keçmir. Ehtiyatlı olun"!

Belə zarafatlı yanaşmanın özündə bir nəsihət, komandanın tonusda saxlanılması, məsuliyyət, arxayınlaşmamaq, qazanılan nəticələrə baxmayaraq, futbolçuların hər oyuna daha əzmlə hazırlaşması dururdu. Təbii, sözündə adı kimi böyük həqiqət də var idi...

Daxili qovşaqla zəng edib deyəndə ki, "çayın var", bilirdim, ya komanda adına ciddi söhbətimiz olacaq, ya da xoş əhvalı ilə darıxıb, tarixdən, keçmişdən, gələcəkdən söhbət açacaq. Müsbət aurası ilə problemləri yaxına buraxmazdı... 

Özünün də dediyi kimi: "Özüm ölüm, gülə-gülə gedib Milanda "doqquzluğa" qol vururuq"...
Və ya, "O Moratti var a, bilsə ki, mənə nə qədər maaş verirsiz, infarkt vurar onu". Ən sevimli, deyilənlərə inanmaq istədiyi söz, "De, sən öl" idi. Onda inanırdı. Çünki, özü həyatda, meydanda mübariz olsa da, heç kimin ölməsini arzulamazdı, istəməzdi...

Hamının mənəvi yükünü öz üzərinə götürüb özü getdi. Yaradanın işinə qarışmaq olmaz, qismət, tez ayrıldı. "Neftçi"nin yaşının üstünə yaş gəldikcə, Böyük də böyüyür, yaşlaşır, artıq ağsaqqal yaşındadır. Ruhu həmişə cavan -  ağsaqqal!

Ruhun şad olsun, Böyük!

65-illik yubileyin mübarək!