Bir erməni olur, bir rus, bir azərbaycanlı...
Yumor, məsxərə, sarkazm elə güclü bir silahdır ki, heç ciddi arqumental tənqidlər saxtakarlığın və qeyri-peşəkarlığın ifşası üçün bu qədər effekt vermir.
Bizdə bu, Molla Nəsrəddinçilikdən gələn bir şeydir.
Belə şeylərə görə Mirzə Cəlili milləti ələ salmaqda, alçaltmaqda, təhqir etməkdə ittiham edənlər az deyil.
Mən də özümü XXI əsrin Mirzə Cəlili hesab edirəm, bunu dəfələrlə demişəm.
Niyə də olmayım?
Gül kimi qələmim var, Binə bazarından almışam.
Bilirəm ki, Mirzə Cəlildən sonra öz adımı çəkməyim, özümü XXI əsrin Mirzə Cəlili hesab etməyim və özüm haqda belə yüksək fikirdə olmağımla oxucularıma pas ötürürəm.
Onlar məni rahatlıqla ələ sala bilərlər.
Ancaq qələmi Binə bazarından almağım oxucularımın arzusunu gözündə qoyur.
Yumordan ibarət müdafiə sərhədlərim sayəsində onlar ötürdüyüm pası qola çevirə bilmirlər.
Təəssüf ki, Azərbaycan siyasətində, ədəbiyyatında, idmanın əksər sahələrində oyunçularımızın işi-gücü Tərlan Əhmədov kimi öz qapılarına qol vurmaqdır və bununla da onlar mənim, eləcə də tamaşaçının gözündə məsxərə mövzusuna çevrilirlər.
İnsanı yumor hədəfinə, məxsərə mövzusuna çevirən nədir?
Saxtakarlıq və qeyri-peşəkarlıq, nadanlıq!
Saxtakar və qeyri-peşəkar, nadan deyilsənsə, özün özünü gülüş hədəfi etmirsənsə, bütün dünya yığıla, səni məxsərəyə qoya bilməz.
Aşıq Namiqlə məzələndiyimiz kimi, aşıq Ədalətlə məzələnmək olmur.
Çünki Ədaləti Allah qoruyur, aşıq Namiqi isə Allah vurub.
İndi bəlkə də, bir ateist mənim bu yazımı oxuyur, Allahı qoruyucu qüvvə kimi təqdim etməyimə və adını böyük hərflə yazmağıma ağız büzür.
Cümləni bu dəfə belə yazıram ki, ateistin də könlü xoş olsun:
Aşıq Ədaləti Təbiət qoruyur, Kosmos qoruyur.
Yadıma gəlir, Türkiyə və Azərbaycan futbol oynayırdı.
Şərhçimiz təbii ki, Azərbaycanın udmağını istəyirdi və oyun boyu bunu açıq şəkildə ifadə edirdi.
Ancaq Türkiyə qalib gəldi və şərhçi başladı ki, bu oyun iki qardaşın görüşü idi, burada kimin udub, kimin uduzmağının fərqi yoxdur, nə bilim nə...
Şərhçinin məntiqi təxminən belə idi:
Azərbaycan udsaydı, bu bizim tarixi qələbəmiz olacaqdı, amma Türkiyə uddu deyə iki qardaşın görüşü oldu.
O şərhçi qeyri-peşəkarlığın içinə girdi deyə özünü yumor, sarkazm, məsxərə hədəfinə çevirdi.
Niyə səmimi ola bilmirsən, sənə nə mane olur?
İçində təbii bir səmimiyyət yoxdursa, heç olmasa hiyləgərliyindən səmimi ol.
Qalibiyyət, uğur ən birinci fikirdə olur.
Sən fikirdə qalib deyilsənsə, heç bir şeydə uğur qazana bilməzsən.
Məsələn, dünya idman yarışlarında azərbaycanlılar neçənci yerdə olur olsun, əsas odur ki, ermənilərdən qabaqda olsun düşüncəsi və fikri hər iki xalqı bədbəxt eləyib.
Azərbaycanlı idmançımız ermənini darmadağın elədi, azərbaycanlı güləşçi bayrağımızı erməni idmançının başı üzərində dalğalandırdı kimi düşüncə təkcə maariflənməmiş toplumun deyil.
Elə hakimiyyətimizin də, ağır oturub batman gələn kişilərimizin də düşüncəsi bundan ibarətdir.
Bu düşüncə, bu fikir, bu təfəkkür isə uzaq başı ermənilərə qalib gələ bilər, dünyada isə məğlubdur.
Eynilə ermənilər də biz ağıldadır.
Onlar da bizim kimi düşüncədə məğlubdur.
Bir erməni olur, bir rus, bir azərbaycanlı lətifələri əslində, bizim taleyimizdir, o lətifələr bizim alın yazımızdır.
O lətifələr əslində, ağlamaq üçündür.
